Mavi

Mavi hırçın...
Mavi yorgun...
Mavi küskündü dünyaya belki ,
Ama hiç yalan esmedi, hep içtendi.
Anlamsız değildi, gelgitleri sebepli...
Korktu mavi, ne yapacağını bilemedi
Kapanmamış yaraları vardı yüreğinde, deşilmesini istemedi
Suçsa suç, cezaysa ceza
EN ACISINI ÇEKTİ
Hatalıydı belki en az senin gibi...
Ve bitti...
Bu kez mavi suskun, bu kez zifiri karanlık, bu kez gerçekten ağlamaklı...
Rüzgâra gerek kalmadı, savruldu zaten mavi ,
Keşke demedi soru işaretlerine yüreğinde yer vermedi
BİTTİ MAVİ... Karanlığın en derin yerine terk etti kendini...
Artık ne rüzgârlar, ne dökülen yağmurlar geri döndürmez maviyi