Mavinin Çocukları

Buradan iki insan geçti
Kum saatinin yanından
Mavi düşleri olan iki aptal
Omuzlarında bir at sürüsüyle
Koşarak geçtiler
Tozu dumana katıp
Ekmeğimizi pislettiler
Kimdiler bilinmez
İnsandılar en nihayetinde
Onlar da bizdendi
Gökten damlalar düştü
Göz çeperlerimize
Onları gördük bulutların kalbinde
İkisi de ölmüşlerdi
Ama ben böylesine
Hayat dolu bakan
Başka iki ölü daha görmedim
Siyahla sonlandı mavi düşleri
Gülümseyip sarıldılar
İnsanlar alaylı alaylı bakıp güldüler
Onlar gökyüzüne
Bir de birbirlerinin
Gözlerine bakıp gülümsediler
Gizli bir dil vardı aralarında
Yalnızca ikisinin konuşup
İkisinin anladığı bir dil
Buruk içlerine rağmen
Öyle çok kahkahalar attılar ki
Kıskandı gören iki yüzlüler
Mavinin kalbinde yeşerdiler
Kavuştukça çürüdüler
Uzaklaştıkça kök saldılar birbirlerine
Gökyüzü hep korudu onları
Uzaktan uzağa bakıp iç geçirdiler
Gökyüzüne
Bakıp bakıp sarhoş oldular
Kafalarını yere eğip unutmaya çalıştılar
Tökezledi biri beraber düştüler uzaklarda
Yaslandıkları sahte duvarları var onların
Yalandan gülümsedikleri
Çehreler var etten kemikten
Umutlular gelecekten
Mutlular gökten, maviden
Henüz ölmediler
Gökyüzünün izlediği bir sevgi var
Onlar ne kadar gururlarının ardına
Saklansalar da
Yağmurlar yıkadıkça çıplak bedenlerini
Vücutlarından yeryüzüne
Çamurlar içinde akıyor aşkları