Mavinin Üşüten Yalnızlığı

Her insan yaralarını saracak birini bekler
Kan rengi günler bittip
Sarışın şafaklar sökmeye başladığında

Ama bilir
Her gelen
Bir şeyler götürmek için gelir

O yüzden susar insan
O yüzden bırakır hayatın ellerini
İlkyazın telaşındayken ağaçlar

Mavinin üşüten yalnızlığı
Manavgat çayının kıyısında
Çay bardağının sıcağına saklanır
Hüzünlü tebessümler doğurur
Kavgaya dair şarkılar

Sonra
Bütün yüzleri birer birer silersin
Gidenlerin bıraktığı resimlerden
Dayanılmaz ağrılar geçer
İlaçların son kullanılma tarihi geçer
Ölüm en yakın şehirdir artık
Yaşam kısa metrajlı bir film
Yorgun hayallerin
Dinlenme saatidir
Sakin bir akdeniz akşamı başlar