Mavişim

Mavişimle beraber koyunlar güder
Kuzuları utlatır türküler söyler
Oyunlar oynardık çok mutluyduk
Bayramlarda ağaçlara ip asar salınçak yapar
El elle göz göze salanır gülerdik
Akşamları sokağa çıkar saklambaç oynar
Koşarken ayağı taşa takılır düşer ağlardı
Mavişim ağlarken sarılıp ben de ağlardım
Sonra beraber kahkahayla gülerdik
Bir sabah unaydığımda mavişim köyü terk etmiş
Başımda kaynar sular dökülmüş
Adıyaman başıma yıkılmış
Gözlerim karardı dünyam yıkılmış
Mavişim beni terk etmiş
İstanbula göçmüşler sebebini anlayamadım
Yıllar bir birini kovalar bu sevda yüreğimi
Yakar kor eder yemeden içmeden kesildim
Leyla'sız mecnuna döndüm
Gece gündüz maviş maviş diye sayıklayıp durdum
Sonunda mavişin sevdasında verem oldum
Bir tek dilek diledim rabbim de
Ölmeden son bir kez mavişimi görebilseydim
O zeytin karası gözlerine bakıp
Ellerini tutup öpüp koklasaydım
Yıllar sonra mavişten bir haber aldım
Doydum ki mavişim şehir kızları gibi asortik olmuş
Hem askılı hemde mini giyiyormuş
Pembe hayaller dalıp benide çoktan unutmuş
O şehir susyeteleri gibi bedenı kokuşmuş
İstanbul seni'de senidemı değiştirdi be mavişim