Mazejik

bir akşam üstü bitirivermişliğiyle
oturduk kıyı şeridine hayatın, sen yoktun
düşün düşüncemde kana bulanmış bir yara bandı
elimde soğumaya yüz tutan, bir ince çay bardağı
anımsatırcasına çekilmediğimiz hiçbir fotoğrafı
ve eksik onca şeyin, acıya o denli hatırı.

bir akşam üstü bitirivermişliğiyle
uzanıp dokunmaya heveslendim, değmemeye.
ellerin zaten yoktu, yoktu ısın civarda
yoktu anlamlandıracak hiçbir obje sana dair,
belleğimde gülüşün duruyordu, acıya inat
sanki bir kutu yutulmuş aspirin.

bir akşam üstü bitirivermişliğiyle
susuldu koca bir ömür, tadı kaçmış damaklarda
bir izmarit gibi nefesi tükenmiş anılarla.
ağlamak yoktu, içine atmak vardı her şeyi
içimde sen yüz yıllara bölünen bir cenaze merasimi,
gömdükçe gömdüm sevgiyi,
öldürmedim hiç. kıyamam böylesine şeylere,
olsam da senin için ölü biri. sevgili,
için, içimde diri diri.

bir akşam üstü bitirivermişliğiyle
kaktık yürüdük dehlizinde ayrılığın, sen gidiyordun
hep gitmelerdesin sen zaten, hiç durmuyorsun
mesafen hep uzağa müabbet,
yakınlığın bir hayalden ibaret,
yokluğun bitmek bilmeyen bir kiyamet
ve bıraktığın ne varsa hepsi kusursuz birer cinayet.

bir akşam üstü bitirivermişliğiyle
soldu rengi gökyüzümüzün, ayrıldık patikamızdan
ben yürümüyordum zaten, sende duruyordum
sen hep bir elveda maratonunda, ipi göğüslüyordun
buydu hikayemiz, buydu yaramızdaki en derin iz.

ama
bunu ağla artık, bittik biz.