Mazi Içimde Yaradır

Sesler kahrolası içimdeki sesler, günden güne daha fazla daha artan sesler. Tanrı'yla konuştuğum zaman ki sesler. Sen gittin beni rahat bırakın içim acıyor bugün ağlama bugün neden diye sorgulama zamanı Tanrı'm senden gelip sana geriye döneceğiz bundan ötesi yok ama neden erkenden aldın tüm sevdiklerimi neden? Bu kadar güçlü gördüğün için mi beni? Güç neydi dayanma sınırı mı yoksa maziye baktığın zaman içindeki yaralarla yaşamak mıydı?

Yüreğim kanıyor sen yoksun
Düşlerin vardı bir de umutların
Mazideki sesler sesinden duyduğum ninnim olsun
Selâ sesiyle gittiğin yer cennetin olsun.

Günden güne çürüyor sol yanım sanki her gün biraz daha azalıyorum hayatın keyifleri bile keyif vermez oldu. Birlikte geçirdiğimiz günlerin anısı tazeyken ruhum yaşlandı hissediyorum. Yokluğunla yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum bu nasıl bir duygu biliyor musun? Sanki avucumun içinde bir bardak var ve ben onu tüm gücümle sıkıyorum ve cam kırıklarından sızan kanların akışını izlemekten acıyı bile hissedemiyorum.

Canım acıyor sen yoksun
Dışarıda yağmur yağıyor, üzerime hüzün
Gözlerinden uzağa düştüm avutamıyor ne baharlar ne de sümbüller
Ardında kuru bir can kaldı bende tomurcuk bile vermiyor.

Her zaman varmış gibi yaşamak ilk günlerde yokluk ile tanışmak nasıldır bilemezdim. Çocuk gibi korkardım hiç kimsecikler görmesin diye ağlayamazdım. Rüyalar görüyorum güllerin arasında yaşıyorum bilinen içimdeki kanayan yaralara yokluk basarak yaşamaya çalışıyorum ama ben bu yokluğu istemedim...

Gözler ağlar senin yokluğunda
Dayanılmaz derler, güç yetmez derler yokluğa
İnsan sınanır, insan insanlığı öğrenir aslında acıyla
Ağlayan gözleri bir anda gülümsetir kaplumbağa...

23 Ocak 2011
Paraf & Efsane Etrafoğulları