Mazinin Ayazında
K/aralandı mazinin flu sahnesi
Y/aklaştıramadığım görüntüler sızdı pencereden
Dilim alıştığından beri sürtçmelere
lisanı kalmadı susuzluğumun
Dimağımda t/uzak ezgilerin ağırlığı
Kalbimde serkeşliğimin sızılı d/inletisi
S/ezer sandım ellerim kelepçeli düşleri
Yalnız üşümeler kaldı bana
Mazinin ayazında
Ruhumda uyanıyor delişmen bir çocuk
Gözleri bir k/ömür
Saçların rüzgarla tangosunda savrulurken
tellerine iliştirilen yıldızlar
Yedi cihanın mırıltısında devleşiyor
Yastık altında boğulmaya yüz tutmuş dilekler
Gün döngüsü peydahlarken turkuaz umutları
Fi tarihinden kalan sevdalar esiyor baharıma
Ellerimin ceplerini dolduruyor yağmur
Canhıraş bir çığlık yankılanıyor arka sokağında mazinin
Yakamozun sırtına yükleyip mutluluğu
Çekiyorum hayat teknesinin küreğini pür dikkat
D/inlemeden gidiyorum martıların acı senfonisini
La minör umutların ezgisinde yol alıp
Kervanlarıma taşıtıyorum yüreğimin ağırlığını
Ve yeni baştan çiziyorum gökkuşağını
Tozpembe sihir ilişirken bakışlarıma
Sürgün bir gecenin kucağına bırakıyorum gözyaşlarımı...
Aslında iyi bir konusu var şiirin. zaten yalnızlık üzerine yazılan bir çok şiir rağbet görmüştür her toplumda. Sadece benim gözlemlediğim; biraz duyguyu tutsak mı bırakmışsınız ? hani yerim dar diye çırpınıyor. kelimeler size biraz tavırlı gibi, onca yaşanmışlığınla bizi böyle mi özetliyorsun diye... lütfen heybenizden şu sakladıklarınızı çıkarır mısınız... :d
esenlikler dilerim...
"Yalnız üşümeler kaldı bana Mazinin ayazında"
kutluyorum...