Mazoşist'leşen Gece

Acı çekmeyi seviyor artık gece
Kendi yaralarından doğuyor,
Sert fırtınalarla kırbaçlıyor bedenini,
Üstelik bağırıyor, boş sokaklarda.

Hergün öldüğünü düşünüyor
Yada öldüren karanlık adamları,
Silah sesleriyle kusuyor yagmuru,
Çağresizliğin gözyaşlarını döküyor.

Görmekden usandığını söylüyor
Denizin kıyısına vuran ölüleri.
Artık onlarda acıyla sevişiyor,
Yoksul askerlerin,
İhtiyar gemicilerin,
Ağır ağır yitiyor
Alışkanlıkların'daki
Güzel umutlar.

Yaşlanıyor yüreği gecenin,
Ateşe veriyorlar başakları,
Kahkahalar atıyor bu yanğına
Daha önceden tanıyor ateşin çılğınlığını,
Delirip kendini zindana kapatıyor,
Acıyı çekmekden zevk alıyor artık,
Suskunluğunu ona katık ediyor.

Utancı büyük olanlar
Halen katledip yakıyor,
Toprak görmeden gök maviyi
Kör kuyuların karanlığında.

Ve çoğalıyor ölüler,
Gece saklayamıyor artık,
Kan kokulu yaprakları,
Zehrin erittiği bedenleri,
Acıyla sevdiklerini..