Mecburi Ayrılıkların Zelzelesi ''aşk!'

umutlarım ölüyor her doğan güneşin batmasıyla
güllerim soluyor geçerken öylece vakit
ve ben hırçınlaşıyorum karanlık gecelere inat
yanaşma yüreğim hazırlanıyor ufak bir veda cümlesine
o da ufaklığına inat mayın döşüyor tabyalarıma
limanlarıma giriyor, ordularımı bozguna uğratıyor
''görüşmek üzere''
yıkıyor tümcelerimin çatılarını
yüzümün çarşafını kırıştırıyor
acı çekiyor parçalıyor
özür diliyor her seferinde...
''elveda''
diyemiyorum sana
sallanıyorum düşünüyorum
gitmeden delice özlüyorum
neye yarar mecburi ayrılıkların zelzelesiymiş aşk
'seni seviyorum '
inadına ve tekrar tekrar söylüyorum
''seni seviyorum''
gitme....