Med Cezir ve Prangalar

İçim buruk,yüreğimde bir sevdanın külleri eşelenirken,
Prangalar gönlümle dilim arasına kurulmuş,çözülemezken,
Hasret yanık tenli bir dilbere dönüşmüş kavuşmayı beklerken,
Sevdanın çiçekleri kanatlandı yüreğimde,uçmayı bilmezken.


Aşk bir mabetti,esir aldığını mum gibi eritir,alev gibi yakardı,
Diller lal olur,düşünceler dönüşmezdi sözcüklere öksüz kalırdı,
Bakışlar dağları delerdi,Kerem'e ihtiyaç kalmamıştı artık,
Ve ben med cezirlere dönüşen benliğimde,kendimle çatışıyordum.

Sevdam gün ışığına çıkmamalı,karanlıkta kör kuyuda hapsolmalıydı
Uzuvlarım ise söz geçiremezdi birbirlerine akıl hükümdarlığını kaybetmiş,
İsyan başlamıştı bütün organlarım arasında,yürek isyanda ön saftaydı,
Hislerim mantığımla anlaşamazdı zaten,üstünlük hep ondaydı.