Medcezir

Düşün ki

Hudutsuz bir kentin siyahından aşağı iniyorum

Alaturka yalnızlıklar çevirmiş aykırı düşleri

Sen zulada trajik alıntılar zamanıyla susuyorum

Tek bir ruhun kapısı açık değildir sağanak aşka

Tümsekleri yüksek acılara takılmıştır umutlar

Say ki hüznün yırtık yerinden akıyorum sana

Sırtımda şarapnel parçasıyla ölmüş bir çocuktur gece

Gözlerimden geçiyordur yalnızlığının tren seferleri

Konuşsam kekeme kederlerin alfabesi anlatır kayıplarımı

Dengesini yitirmiş sözcükler boğulur

Bütün ana cümleler toplanmıştır dilimin sürçen yerine

Manasızlığın mezarlığına defnediyordur hayatın anlamını

Düşün ki

İcat edilmemiş acıların keşfedilmesini bekleyen bir dervişim

Alnımın çatısında sürgün kuşlar beslenirken öğrenmişim uçmayı

Aklımın denizinde gözlerinin rengine bata çıka giden gemiler

Çoktan olmayışının senfonik medceziri

Solmuştur

Vazoda sevdana dair kurak bir çöl mevsimiyle tutunan ben çiçeği

Sayfalara kalbin diye yazdığım şiirler

Güvercin mektuplarıyla göçmüştür kirpiklerinin ülkesine

Aynı yörüngenin farklı sesleri uğuldar evrenin yüreğinde

Lâkin

Sevda açan bir gelinciğin hikâyesine kadardır hayât