Meğer Aslında Ben Senmişim

Kanayan avuçlarımda,güvercin kanatları,
Fakat uçamıyor,sevgi dolu ruhum...
Çünkü ilk aşktan beri süre gelmiş,
Tuz basılmış...
Kapanmayan,sevda yaraları.

Yardımıma yetişip,taşlasa ebabil kuşları,
Seni özümden ayırmaya çalışan,
Gölgelerde ki,çehresiz sinsi orduları.

İnan düşünsel yağmurlarda dolansam da,
Bir türlü anlamıyorum...
Gereği var mıydı,hüzünlü hicretinin,
Ya da beni...
Cehennem ürpertilerine itmenin.

Şimdi...
Sensizliklerde geziniyorum...
Ümitsizliğin zehir tadı,
Bir türlü gitmiyor damağımdan.

Sen,yokluğunla her yerdesin şimdi.

Artık seni...
Huzur veren,ney sesinde duyuyorum,
Artık seni...
Başka diyarlara kapı açan,
Semazen dönüşlerinde görüyorum.

Aslında...
Terkedilmiş bir hayatın,
Kader mahkumuyum ben,
Küçük bir iskemlede....
İçeriyi yarı aydınlatan,umut penceresine karşı,
Oturuyorum...
Dostlarım hasret prangalarıyla birlikte.
İşte, hükümsüz bu infaz odasında....
Ezan vakitleri isli ellerimle dua ederim,
Başı sen...
Sonu sen...
Siyah ile beyaz arasında,usulca gider gelirim...

Fakat...
Kalbim sara nöbetlerinde,titreyerek hisseder,
Vakitsiz vakitlerde oldu da gidişin...
Eminim...
Kızıl mavi bir şafak anı,
Olmayacak bana gelişin.

Dalgalar fısıldadı,sen asla gelmeyeceksin...


Bu kadar zaman,Simurg'a güvenmiştim...
Bir parça düş kırıntısını,yanıma azık edip,
Seni bulmaya,ebedi yemin etmiştim...
Göz görmemiş en yakınını da,
Anlamadım,gönül nasıl fark etmemiş,
Sevda aynasıyla,içime bakmam yetermiş,
Meğer aslında...
Ben senmişim....