Mektup

Anne,

Duydum ki girmişsin eşin dostun rüyalarına,

Sanırım dayanamam diye uğramadın hala oğluna,

Biraz nefes darlığın, biraz halsizlik varmış öyle dediler bana,

Kız kardeşlerin, Anneannem çok yardım ediyormuşlar sana,

Bir de hala bizi düşünüyormuşsun duydum...

Kırkar lira verecekmişsin zamanı gelince oğullarına,

Gelinine ise vermişsin bizden önce harçlığını...

Anne,

Biliyorsun çok çektik senelerce bu hastalık illetinden hep beraber,

En çok sen tabi, ağrısı, sızısı, zehiri...

Bir de babam tabi, çok çekti çok o yaşlı haliyle,

Bizlere acısı kaldı yokluğunun da babama ıstırap kalan dünya...

O kadar kanadı ki ruhu, terki diyar etti yuvanızdan binlerce kilometre uzağa,

Gözlerinde hala yaş, yüzünde kaybolmuş gülüşü oturdu ıssızca köşe koltuğa...

Anne,

Artık acımasın bir yerin,

Düzelsin nefesin,

Yine yürüyebil, biliyorum seversin gezmeyi,

Bizi de düşünme, dinlen iyice sen can sebebim,

Babama da elimizden geldiğince iyi bakıyoruz merakta kalma sen,

Sana kavuşana kadar buralarda bize emanet,

Elimizden geldiğince de sana dualar yolluyoruz al cennet katına...

Anne,

Bana da gel olur mu artık, dayanabilirim buna,

Ben ne zaman gelirim Rabbim bilir,

Ama sen gel hasretinden kavrulan ruhumu sar yine hep yaptığın gibi,

Öp yanağımdan,

Sesini üfle rüyalarıma,

Çok hasretlendim sana...

Anne,

Sen çok yaşa rabbimin cennetinde,

Ben bir gün geleceğim dizine başımı koymaya...

Annem,

Annem...