Melankoli

Hey gidi acılar denizinde ağlarıma takılan pişmanlıklar,
Sazlı sözlü eğlencelerin ardından ödenmeyen bir hesap gibi,
Bana mı kaldınız yine bu gece...
Benim kutuplarımda gündüzlerim hiç olmadı,
Karamsar tablolarımda ayrılıklar çizdi fırça darbeleri.
Vicdan savaşlarımda günahlara yenik düştü her hece.
Hayatla tanışan, yeni doğan bir bebeğin haykırışları gibi,
Masum ve amansız isyanlarım.
Bu sefer başka bir sefer,
Tek bir istasyonda beklemeyecek beni hayal kırıklarım.
Yaklaştıkça son durağıma,
Yüzleşeceğim her birinizle adım adım.
Ne bir uyak ne de düzen arıyorum satırlarımda.
Bu defa gelişine vuruyorum,
Rüzgarın savurduğu güz yaprakları gibi,
Darmadağın şimdi umutlarım.
Aslında ben de öğrenebilirdim,
Bembeyaz sayfalarda,aydınlık cümleler kurmayı
Eğer bir kez olsun anlayabilseydim.
Elinden oyuncağını kaçıran o mahzun çocuk değil,
Özgürlüğüne kavuşan bir balon olmayı.
Anlamazsın beni anlayamazsın,
Masmavi gökyüzün, kar beyaz bulutların,
Sen toprağımın özlediği yağmur damlası olamazsın.
Ey aydınlık sabahlara bir güneş gibi doğan,
Sen benim karanlığımda varolamazsın.
Ama yine de yalın olabilirdim duru ve berrak.
Sularıma atılan taşları geri alabilseydim.
Kalabalık kelime oyunlarından ayırabilirdi beni virgüller,
Cümlelerime seninle başlayabilseydim.
Bu kadar üşümezdi yüreğim, satırlarım titrek,
Üzerime bir parça sen sarabilseydim.
Olan oldu bir kere artık uçurumun kenarındayım.
Serbest bırakıldı tüm düşüşler.
Varsın olsun korkmuyorum sana çakılmaktan,
Yeterki sende parçalansın yarım kalan düşler.