Meleğin Düşüşü

Süzüle süzüle düştü yere,
Nur doldurdu kara geceye,
Melek,dikkat et kendine,
İsminde ki,her güzel heceye.

Kimse göremez,sessizlik sesi,
Sadece hisseder,insan kalbi,
Düşen Meleğe,yönelt hisleri,
O an huzur,gelir bulur seni.

Hareket etti,incinmiş kanatları,
Koruyamadı yerde,masumları,
Üzgündü,ağlasa titretirdi dağları,
Melek bu dünya,buzhanedir kışları.

Göğe baktı,derin hüzünle,
Hep ait olduğu,sonsuz yere,
Nasıl düştüğünü,bilmese de,
Tekrar yükselmeliydi,göğe.

Sarıldı yine,sonsuz Allah aşkına,
Aniden kalpler bağırdı,çığlık çığlığa,
Hepsi Meleğe koştu,aşkla yardıma,
Melek yine yükseldi,evi olan semaya.

Ah be Melek,bir daha sen düşme,
Bu kadar üzülerek bakma bize,
Koru yine cümlemizi,oraya git de,
Belki biz de tutunuruz,gerçek sevgiye,