Melek Anası...

Masumiyet fışkırıyordu yeşil gözlerinden,
Okşuyordu beline dökülen altın sarısı saçları.
Melekler kıskanıp kovmuşlar sanki cennetten,
İnsanı mest eden masum bakışları.
Talihsiz bir hayatın ilk sayfasından,
Karalanmış daha ilk günden tek tek yaprakları.
Babası vermezdi onu başlık almadan,
Melek ne bilsin sonradan olacakları.
Daha ne olduğunu anlamadan,
Olmuştu bir zalime ikinci karı.
Meleğe fikrini bile hiç sormadan,
Taktı telli duvakları.
Yaşı daha onsekizini bulmadan,
Olmuştu iki kızlı çoçuk anası.
Yüzü yok,erkek evlat doğurmadan,
Bakarsın onunda gelir kuması.
Emir gelirse ağa babadan,
Kaça gider karşı durması.
Argın yorgun gelsede tarladan,
İşittiği azarda cabası.
O ne anlardı kadın haklarından,
Bir araya gelirmi hiç iki yakası.
Dua eder erkek ister Allah'dan,
Kız olmasın iki tanenin arkası.
Nefesini alır ta burnundan,
Yüzü olmuş kömür karası.
Kıpırtılar geliyordu karnından,
Erkek olacaktı bu defa ablası.
Bir gün doktor getir kasabadan,
Tehlike dedi doğum sonrası.
Ne demişse o olur der yaradan,
Tabi bir de kader alın yazısı.
Ne olsada doğacaktı gözünü kırpmadan,
Zaman daraldı geliyordu doğum sancısı.
Kahrolası bu candan,
Sanki geliyordu kurtulası.
Genç gelin kalkamıyordu doğumdan,
Çok sızlıyordu yarası.
Müjdeli haberi duymadan,
Gelmesindi ne olur ölüm sırası.
Bir çığlık geldi ya oğlundan,
Vız geliyordu acısı sızısı.
Ruhu gidiyordu ama canından,
Son bir kez daha geldi bakası.
Murat olsun diyordu bahsederken adından,
Muradının yanağına düşmüştü,
Son göz yaşının damlası.
Fazla ağlamadılar ardından,
Hangi taş kalp tutacaktı ki bu yası.
Birkaç gün taziyeden sonra,
Dediler kader,alın yazısı.
Gelin olurken beline dolanmayan,
Kefenine dolanmıştı kırmızı kurdelası.
Kanatsız uçuyordu bu dünyadan,
Açıldı sonuna kadar cennet kapısı.
Umuda giden bir muradın ardından,
Ölmüştü adı olmayan melek anası...


eskimeyen şiirler...1999