Melekler Ölmezler

/Yıllar sonra bir karşılaşma/



İncecik ve upuzun bir çift kol
Gören zanneder vücuduyla halay çekiyor
Ayın ondördü gibi gerilmiş yay kaşları
Dudakları hırsla gerilmiş bir mengene! Hiç gülmüyor
Belinde siyah bir kemer
Son deliği bile bol geliyor.
Yüzü incecik melekler kadar güzel
Lakin kaderi hiç onlara benzemiyor!
Bembeyaz bir ten sadece saçları tezat
Gözleri ateşe hazır! Nişan almış bekliyor
Fırlatıyor okunu her kaldırdığında başını
?Ölmek gibi' gibi olsa da insan kaçmak istemiyor...

Bakma! Yalvarırım bana öyle bakma.
Bu kadar nefreti hak edecek ne yaptım
Bak hâlâ elim ayağım tutmuyor heyecandan
Yüreğim yine avuçlarımda.
Allah'ım: Nasıl da zor buna dayanmak
Nefesim terlere bulanmış kör bir ahmak.
Demek farz oldu artık
Aval, aval uzaktan bakmak...

Ölüm elindense alırdım
Zehir olsan bir seferde içerdim
Tüm dünyadan geçtim yine geçerim
Ağlama! Kıyamam bir damla gözyaşına
Bas elini göğsüne sıkıca ve anla!

O birlikte el uzattığımız yıldız çoktan kaydı gitti
Güneş bile kaç bin kez tazelendi
Bir fırtınadan sığınacak yer arıyordum,
Ki ;kendime geldim; evlenmişim!
Evet; daha dün gibiydi ama,
Şimdi kızım var üç yaşında!

Hani sana söz vermiştim
Adını dağlara taşlara yazacağım diye!
Evet, olmadı sözümü tutamadım,
Ama adını kucağımda yaşatıyorum hâlâ
...... onun adı da!...




(sen beyaz bir orkide mantosu giymiş, Siyah bir lalesin.Kendine çok iyi bak ve helak etmeye uğraşma kendini. 'Çünkü melekler ölmezler'!)