Melodi

Bahar polenleri havada uçuşurken
Ah Melodi bu kadar umursamaz olmak zorunda mıydın?
Gülüşünün ardına duran şeyin adına taptın
Köpüren kahvelerimiz üzerinde yüzdü vapurumuz
Garabet yolculukların vazgeçilmez kadınıydın
Bir zebani bakışına sahipti o tatlı beden sahibi
Gözlerimin uzuvlarını yaktın sen
Sözcüklerim uzun sıralar oluşturdu
Kapıları kulaklarının, deniz fenerinin lambası
Onlardan anlamsız cümleler yarattın sen
Ah Melodi bu kadar umursamaz olmak zorunda mıydın?
Günlerimiz sayılıydı, bir yaz bir sonbahar
Rüzgarlarda sayıklayan yüzüme vuran saçlarında
Martıların avladığı dalgalara bırakılan anılardı