Meltem Rüzgarı

İki atmosfer arasında sıkışıp kalmıştım,
Zaman zaman oluşan gel gitlerle sürükleniyordum...
Geçmişten gelen bir rüzgâra kapıldım,
Yollarda dururken gökyüzüne taşındım.

Ayaklarım yerden kesildi, irtibatım dünyadan,
Doluyordum seninle her nefeste,
Heyecan duyuyordum aldığım soluktan,
Gerçeğin şahsıydı bu, ibaret değildi yalandan.
Geçmişten gelen bir rüzgâra kapıldım, titriyordum aşkından.

Aslında hep vardı o rüzgâr ama...
Ben gönül penceremi açmazsam nasıl girebilirdi ki içeri,
Sen götür beni bu diyardan ey esintim.
Ben bir bulut, seninle birlikte gideyim.
Hüzünlü anlarında izin ver dünyaya ağlayayım.
Sen baharlarda es, gölgen olup geleyim,
Sevincinle birlikte, sadece sana güleyim.
Öfkenle beraber savur at, dağdan taşa gideyim,
Nefretinin çığlığında, bir tek sana öleyim.

Boşluk anımın ılık esintisi oldun,
Mutlu olduğum anlarda semalara vurdun,
Hüznümün, kederimin poyrazı oldun.
Kimi zaman kasırga oldun, beni de kendini de savurdun.
Hayatıma girdin ya gönül penceremden...
Ne poyrazım kaldı, ne de yelim,
Sadece tatlı bir esintim oldun Meltemim.





Bu Şiirimi Hayatımda Çok Önemi Olan Meltemime Armağan Ediyorum.


HAKAN ÖZBEK