Menekşeler Kuruyunca

Kendi şehrinde tutsak iki beden

Biri kireç boyalı müstakil gecekondu mahallesinde

Pencere önünde saksıda menekşe

Biri Cahalloğlunda  belediye parkında

Beton saksıda sarı-siyah çuha

Sanki örüşmüş binlerce sarmaşık

Bitmez tükenmez yıl zaman

Kurumuş toprak 

Çingen çocuğu misali neşeli baharlar uyduruyorum mutsuzluğa

Kır zincirleri diyorum doğa

Uyan uyuyan Güneşle her şafakta

Ağla ağla ki doysun susuzluğuna toprak

 O kadar dar o kadar yakın ki

Sanki özgürlük zindanında  iki çınar

Birbirine hasret iki beden iki ruh kavuşamayız

Hangi edat birleştirir ki bizi birbirimize

Bağlaç demiyorum dikkat et! 

Hangi ilgeç kavuşturur seni bana

Yoksunluğunu hissettikçe gözlerim açılıyor gecenin içinde

Bir sabah 

Bir sabah diyorum uyandığımda Dudaklarımda tadın

Günaydın tebessümüyle uyandırır beni ah o dünyaları feda ettiğim kadın. 

Evrenin içinde Bi yerde Bi zaman döngüsü 

Lütfedilmiş yaşamlar arasında Bi tutsak

İnanç - kavram kavgasında Bi kuram 

Feda edilmiş insanlar 

İşte bu bizim psişik zamanımız

Her gün tekrarlayan 

Söylediğini duymayan, duyduğunu yormayan

İçindeki tüm sevdayı öldürüp

Tüm menekşeler i kurutacağını bildiği halde

Israrla  o lanetolası pis çatal diliyle tıslayan ben

Nasıl kıydım onca menekşeye... 

Nasıl edep edip susturmadım o kopası dilimi

Şimdi tüm pişmanlıklara inat 

Dur demiyorum gidişine

Ket vurup aptallığıma

Serde yiğitlik var deyip 

O koskoca burnumdan kıl aldırmıyorum ya

Vay benim bu halime

Ah güzelim bilirim bilirsin beni

Oku cümlelerimi 

O kadar pişmanım ki 

Affet şu rezili..