Menzil

Yangınlardan sonra dellendikçe rüzgar
Sessiz bir duvarın dibinde düş
Yanaklarıma saldı çocukları.
Kaygılı duruşlarda
Biraz yaşıma
Biraz da kendime
benzedim...

Sezgilerde coştukça su
Esneği yok zaman döktü kara sel
Ve zikir ettikçe azalan turunç kuşlar.
Ah

Bu yüzden yalnızız.

Gözlerimin ucuna başını koydukça dünya
Düşündü toprak aklım
Harmanında savruldu
İliğimde ağrısı...
O bile kıymetliydi
Gölgelere bıraktığı izlerde.
Çokca saçları,yıldızları ve yağmurları...

Ateşli ekinler yürürken Menzil`e
Bilgelerden doğuyordu güneş.
Kadınların topuklarında
mısırlar...

Şimdi
Kalbi bozuk cümleler sunmadan
Bakacağım ay`a
Şiirden önce kendime
Şiirden sonra kime
kalanım.

-çıktı sarı uçmalar kovanından-

Gideceğim yerden dönüyorum suya
Az ve uz'ları eke eke ayaklarım
Ki,zamanın tavanı mı vardı

sıcak bir mıknatıs dünya.