Merdivensiz Kalmışım
Korkuyla karışık telaş ve ürkeklik
Sarmış bedenimi
Bir binadayım en tepede
Duvarın tam sınırında
İnmek isterken aniden
Ayaklarımdan biri
duvarın kenarında
Öbürü boşlukta asılı
Merdivensiz kalmışım
Yüzüm ateş sıcaklığı
Ellerim terli
Merdiveni kaybolmuş binanın
Üçüncü katındayım
Adım atsam boşluktayım
Geriye baksam darlıktayım
Nerde bu merdiven
Kim kaldırmış
Ayaklarım toprak arıyor
Basacak yer bulamıyorum
Oysa ben çıkarken buradaydı
Alnımda ter
Ellerimde karıncalar
Merdivensiz hayatlarda
Ayaklarım hep toprakta
Başımda mavi gökyüzü
Ellerim açık semaya
Sığınıyorum Sana
Körkuyularda gökyüzüne ulaşacak
Tepelerden toprağa basacak
Merdivenler inşa etmeme
Engeller koyma
Sevgiyle örmek gerek merdivenleri,umut köprülerini.Zaman geri dönmez ama olduğumuz zamanla mutlu olalım.Ne korku, ne telaş olmasın hayatta.Tebrikler