Mermer

ölü bir gül yaprağını taşıyorum gömlek cebimde

çünkü dilim kuruyor aşka koştuğumda

١.

y a l n ı z c a

ellerim kirlenmiyor böğürtlen toplarken

kuş avlarken Davut’tan kalma sapanla

ruhumda kirleniyor apansız

korularda yürürken okuduğum kitapların

birer suç aleti olduğunun farkındayım elbet

saçlarımı tararken kibirlendiğim vakitler

uykudan terli bir telaşla uyandığım geceler

büsbütün tetikliyor işlediğim cinayetleri

karanlık bir sokağı takıyorum omuzlarıma

٢.

ölü bir gül yaprağını taşıyorum gömlek cebimde

çocuklar sokakta düşler kuruyor çünkü

günü kurtarma derdindeki işçilerin

yastık altı düşlerinden habersiz

’merhaba’ diyor camii avlusundaki güvercinler

bir ben duyuyorum onları birde Allah

gözlerimi kısıp bağırıyorum boşluğa

gül kokuyor baktığım her yer

٣.

g ü n / ahsız tamamlanmıyor bir türlü gençlik ve aşk

gizemli bir yanılgıdan ibaret oysa

gül yaprağının ölüsünden yayılan koku

soğutmuyor içimdeki elemi

gül yaprağının kokusu

bağırıyorum boşluğa çünkü yok orda Allah

çünkü ölü bir gül yaprağıyla uyanıyorum

٤.

y a l a n s ı z c a geçilen bir ömür

kavrar tenimde paslanmış hançerin tadını

ki hançer papaz eriği tadında

ve gül kokuyor tenim

koyun koyuna ölürken

٥.

kızıl bir ejderi uyandırıyor kalbimin gürültüsü

bahar ve aşk başa belaymış anladım

anladım ekşimiş içilmeye içilmeye sular

٦.

b/aşka bakıyorum çünkü

kanat çırpıyor gökyüzünde kuşlar

b/aşk bakıyorum çünkü

kan kesildi damardan

ellerim mermer