Mevlüt Emmi

Ufak tefekdi boyu fotör şapka giyerdi,
Naifdi hep yüreği güzel sözler söylerdi.


Eşini çok severdi hiç sözünden çıkmazdı.
Üç evlek tarlasında çalışmaktan bıkmazdı.


O küçücük tarlası tarlamızın yanıydı,
Babam sadık hocayla tevellütü aynıydı.


İki göz evi vardı avlusunun başında,
Bulgur dövmeye gelir bizim dibek taşında.


Hanımı hava aba uzaktan akrabaydı,
Çocuğu olmasa da yüreği hep babaydı.


Birbirini çok seven iki insandı onlar,
Gün gelir de unutur Suvermezde insanlar.


Can yoldaşı ölünce kendisi yalnız kaldı,
Agaoğlu'nun hasan evini satın aldı.


Gözleri görmez olup düşerken merdivenden,
Kırılan ayağıyla ayrı kaldı sevenden.


Yen'alinin küçük kız bakardı yarasına,
Üzülürdüm her zaman bahtının karasına.


İki seneye yakın felçli kaldı öylece,
Derdine derman yoktu ağlıyordu her gece.


O soğuk kış günleri sobasızdı odası,
Kimsesizlik diz boyu fakirlik di gadası.


El ne kadar bakar ki garip kalmış birine,
Bir evlâdı olsaydı koymazdı el eline.


Rabbim elden ayaktan düşürmesin bizleri,
Düşenin dostu olmaz tutmaz ise dizleri.


Hısımı akrabayı görmez göze koyanlar,
Ölesiye bakarız deyip sözden cayanlar.


Felekle yıllar geçmiş yollarını böleli,
Yattığı soğuk evde üç gün olmuş öleli.