Mevsimsel Sensizlik

ardına doğdum yine gecenin
ellerim yalnızlığın kasvetinden buruşmuş
bir biçimde aktı duvarların ötesine
penceremi araladı yuvasında
kanatlarıyla gölgelerimi deviren kuş
ve ben delirdim
iki insan arasında gerilmiş araf üstünde
ne yana dönsem sen varsın

sen varsın nereye doğrulsa gözlerim
/içine doğru oldurduğum bir hastalık/
baharı beklediğim kadar varsın
kışı özlediğim kadar soğuk
düşündükçe seni bütün kar tanelerinin
erimesinden korkuyorum
ben ne kadar yalnızsam şimdi
sen de o kadar yalnızsın
biliyorum

gittikçe bir kalabalığa benziyoruz
bir köşesinde seni andıran sokaklar
çıkmazından kurtulmaya çalışan bir tutsak gibi
çarşamba sabahlarını andırıyor
ben insanlardan kaçıyorum
sen saklambaçlarda kaybolmuş çocukluğuna
yakalasam seni şimdi içimde
bir kıyamet alametini daha gerçekleştirmekten
korkuyorum!

meyvesi kadar körpeyiz şu ağacın
kökleri kadar deriniz birbirimizde
dalları kadar kırılgan olsak da
dökeriz sonbaharda zehirli duyguları
yakalarız aşkı damağında yeni tatmış rüzgarı

sen bir fırtına koparırsın bende
ben denizleri kucaklarım yine !