Mevsimsiz Hazanlardayım Yine

Çarmıha gerilmeden
ve
Kirletilmeden önce
Sapsarıydın sen...
Hüznümdün,
Yüzümdün Eylül...
Şimdi!
Nerenden bakılsa acı...
Nerene dokunulsa yalnızlık...
Hangi dalından tutunulsa güvensizlik...



Oysa nefessiz kaldığımda sana sığınır
Sende soluklanırdım ben
Hüzünlerimi sende dağıtır, sende ağartırdım
Anlardın beni
Hüznümdün, yüzümdün sen...
Sonra kalemime sarılır
Aşkımı yazardım, sevdalımı...
Hece hece... Mısra mısra...
Yazılarımın duruluğu içimi ferahlatırdı
Şimdi ise hüzün veriyor bana yazdıklarım
Boz bulanık mısralarım içimi karartır oldu...



Oysa ki bir zamanlar;
Aklımın kıyısında...
Diudağımın ucunda...
Dilimde damağımda...
Yanarcasına tutuştuğum!
Bir o vardı...
Sonra ne oldu bilmiyorum, ne oldu da ayrıldık biz?
Ayrılığın rüzgarlarına yenik/mi düştü sevdamız?
Çok mu şiddetli esiyordu(k) da
Bir dal bulup tutunamadık
Savrulup durduk ordan oraya...
Ve sonunda dayanamadı(k) koptu bu sevda
Yaprak yaprak döküldü aşkımız...



Şimdi ben yine;
Tek kişilik dünyama geri dönüyorum
Kararlı adımlarımla ağır ağır! Sana
Eylül'üme...



Merhaba gün
Sabahın ilk ışıkları ve mevsim sonbahar
Aylardan! Eylül
Bir adımsa hazan
O kadar alışığım ki ben bu ada
Hiç yabancılık çekmediğim adımla
Hazanı soluyorum ben yıllar yılı...



Alışık olmadığımsa
Yalancı baharlarmış...
Tüm yalancı baharlar!
Hepinize...
Hepinize elveda...



Bazen zamansız hazanları da soluyabiliyoruz, her zaman baharlar mevsimine uygun yaşanmayabiliyor keşke yaşanabilseydi...
Mevsim bahar, yaşatılan hazansa o zaman hazanı sonbaharda yaşamak en güzeli hayal kırıklıklarına uğramamak adına...


_Kardelen_


Şiirimi dünden inciler listesine layık gören şiirkolik ekibine ve değer verip okuyan, yorum katan tüm gönül dostlarıma sonsuz teşekkür ve saygılarımla...Varolunuz...