Mevsimsiz Savruluşlar

uzaklardan gelen ney sesinde
çiçek açıyor aşk
o adam minderin sol ucunda
yapraklanıyor iki yürek

ben hep böyle sevdim diyor kadın
delilik aşkta benim şânım
beklediğim son tren sendin
raylarında cızırdıyor şimdi, aşk

mor menekşeler fışkırmış bak bu bahar da
renk vermiş sevdamız her şeye
sesinle şenlenmiş kuşlar bile
sevgi ötüşleriyle büyülenmiş toprak

altında yatıyor ruhun
en büyük acılar
biz mekansızdık oysa
zamansız sallandı aynalar
yarıldı filizlenmeden iki yürek

kokusunu getirdi rüzgar, aşkın
kırık dallarında umut aradı bir adam, bir kadın
üşüdükçe beline yaslandı sevdanın
bıraktırdı ellerini şu hınzır hayat!

yaşamak için
bir kaç neden gerekti
gerçekleri topladı gece
rüyaya daldı iki aşık

gündüze gerçeklik
geceye rüya yakışırdı en çok
sevdaya hüzün
yokluğuna gözyaşı

yağmuru aradı toprak
ıslattı altında bir kaç ölmüş bedeni
güneşe uyandı yalnızlık
ısındı bir filizde şu yarım kalmışlık

bir ömür yetmezdi sevmeye
sesine sarılsın şimdi sonsuzluk
bir neylik ayrılık bestesi hayat
o kadın, minderin boşluğunda

doldursun yerini
mevsimsiz savruluşlar
yapraksız dökülsün adın
kokunu getirsin her rüzgarda
mor menekşeli toprak