Mey Bildim Gözyaşımı

Bu salaş şehrin geceleri
yokluğunu ağlıyor
ıslatıyor tenimi.
Korkuyorum hastalanacağım yine,
Çünkü yalnızlık ciğerlerimi deldi,
Hiç belli etmeden iliklerime kadar indi.
Kemiklerim sızlıyor,
ansızın dizlerimin üzerine düşüyor bedenim.
Avuçlarımın arasında başım
bir şey kemiriyor içimi.

İnliyorum, sessizliğin alkışları arasında
avazım çıktığınca.
Feryadımı yedi düvel duyar da
Yar kulağına küpe diye sağırlık takmış,
yanaşmaz derdime derman olmaya.

Sürünmekteyim an be an,
gidişine yetişemediğim yollarda.
Dirseklerim çürümüş be Yar,
Bir yar/ayı kapatmak isterken, bini vuku bulmuş aynı zamanda.

Şimdi bir masa kurdum
hunharca katlettiğin duygularımın tam da ortasına.
Mey eyledim gözyaşlarımı, yokluğunuysa meze.
Sek içiyorum ve içtikçe susuyorum sana.

Bir ses duyuyorum gaipten
'Dur!' deniliyor sanki bu dilenci tavrıma.
Kas katı kesiliyorum...
Duruyorum...
duruluyorum...
susturuluyorum...
Susuyorum!
Usumun kıyısına vurmuş binlerce ölü sual karşısında.

Sessizlik eşlik ediyor
bu aksak masada bana.
'Şerefe!' deyip,
kadehlerimiz başlıyor oynamaya.
Neşemizin de hali vakti yerinde olmalı ki
buyurmuyor masamıza.
O buyurmuyorsa
Sen'de buyurma.
Uzak dur masamdan...
Nemelazım,
Sana güven olmaz 'geliyorum' deyip gelmezsen
heba olur onca yaşta.
Sonra bu gözlerde küser bana,
İşte o zaman anlarsın
gelmeyişinle ölüm şeref vermiştir masama...
Şerefsizliğine inatla...