Mezar Taşı

Ölürsem, dostlarım mezar taşıma,
Şol garip kul erken öldü, yazsınlar.
Er kişiye niyet, kendi başına,
Namazın kılarken öldü, yazsınlar!

Yârinden gördüğü; bir tebessümle,
Bir kaç şirin sözcük, birkaç hoş cümle.
Zavallı! Aşk denen arsız cürümle,
Tam kader gülerken öldü, yazsınlar!

Günlerden... Sıradan, öyle bir gündü,
Her zamanki gibi derde büründü.
Ecel bile ona şirin göründü,
Dağları delerken öldü yazsınlar.

Yaşarken, düştüğü kara sevdayı,
Gözleri görmedi zaten dünyayı.
Yârine ederken en son vedayı,
Mutluluk dilerken öldü, yazsınlar.

Garibin hayatı çileydi, yastı.
Tepeden tırnağa kendine hastı.
Eleği duvara Azrail astı,
Ununu elerken öldü, yazsınlar.

Adını sorarsâz er Fatih ânın,
Yolunu gözlüyor bir Fatiha‟;nın,
Şan-ı şöhretini mülk-ü cihanın,
Aşkıyla silerken öldü, yazsınlar.