Mezarlıktan Mektup

Kendi iradesiyle ölümü seçenlerin çığlıklarını duyuyorum
Mezar:
Gecikmiş ödülleri avuçlayan kutsal bir mekân gibi
?' Ölüm anıtına hoş geldiniz'' dercesine
Çürüyenlerin
Kokusunu doldurur içime.

Ve yılanlar:
Şu granitlerin altında
İlk gecesini geçiren bakirenin,
Ellerini
Okşaya bilme
Ümidiyle,
Pusuya yatmışlar,
Sararmış otların
Gölgesinde..

Her gün onlarlayım.
İşte sizler:
Tiksindirici düzenin
Yağlı varillerine doldurulmuş
Ve zamanla kendi ölümlerinden
Bihaber olan
Zavallı insan sürüsü.

Kendimi görüyorum şimdi
Bütün ölüler, toprağın işkencesinden geçerken
Kafatasımda taşıdığım Azraillin
Kupkuru yüzünde beliren intiharları, fail-i meçhulleri
Ve merhamet iskemlesinde
?' Bay sam'' şarkıları söyleyen ikiyüzlü herifin
Karanlığa kaymış ülkesinin
Aciz ve yoksul halklarını
Görüyorum..

İşte oturuyorum mezarlık kapısında
Şu tabutta gelen ölüler
Kanı çekilenler
Kolonsuz gelenler
Kanserliler
Yüreksizler
Beyinsizler
Kumar masasında ölüm zarını atanlar
Sessizce gömülüp
Cennet için
Yalvardılar..

Dinleyin!
Bir şişe kan doldurdum,
Şovenist duygularınızla beslediğiniz toprağınızın masasına.
Katledilmiş bir insan etini avuçladım
Kemiklerini denizin durgun suyunda yıkadım
Bir balığın parlak pulunu yapıştırıp
Dudaklarınıza sundum!
Şimdi hanginiz cesaret ede bilir?
Bir insan etini yemek için?
İğreniyorsunuz!
Çünkü çürük insan eti iştahınızı açmaz!
Öyleyse Buyurun Beyler
Kaldığınız yerden devam edin savaşa!

Ama mutlaka!
Bir mezarlık kapısında
Sizleri bekleyecek
Birileri..
Kuşkusuz onlar
Yoksul ölülerin
Dirilen bedenleri...