Mi

Beraber olduğumuz zamanları,

hatırlamadım ben hiç.

Çünkü hatırlamak eylemi,

unutmak fiilinin yan çarkıdır.

Hiç unutmadığım gibi,

hiç hatırlama gereği de duymadım.

Hiç unutmam

birbirimiz için öldüğümüzü söylediğimizi.

Üstelik birbirimiz için yaşarken.

Hiç utanmam,

her gün yekpare bir şekilde,

aynı yalanları,

aynı anda söylediğimiz,

trajikomik cümleleri.

Ne garip,

bir gariban yetiştirdi zaman.

Oksijen bekleyen gurabbanın,

oksijen tüpüydün,

yetiştirmedi seni yelkovan,

ne hazin bir kayıp.

Milyonlarca dıraht varken,

senin oksijenine muhtaç olmak,

Yaradana yaptığım en büyük ayıp.

Bu ayıp, kaybettirdi birbirimizi.

Aynı semayı izlerken,

ay yansıtmadı yüzümüzü.

Seninle aynı sokaktan geçme imkanımız,

bir göçük altında,

göçtü bu dünyadan.

Şehrin herhangi bir duvarında asılı,

aynı reklam panosuna,

farklı zamanlarda bile olsa,

anlamsız bakma ihtimalimiz köreldi.

Aynı şehrin farklı musluklarından,

aynı suya susuz kaldık her gün.

Birbirimizi aynı anda düşünme,

tesadüflüğüne uğramadan,

yaşayıp gittin,

bense yaşayıp kaldım.

Seninle tek ortak noktamızdı.

Tüm insanlar gibi,

ikimizin de bir gün,

ölecek olması.

Kavuştuk bu ortak noktada ve öldük.

Ama farklı şehirlerin,

farklı topraklarına gömüldük.