Miladın Treni

Uçtu alaca karanlıkta
Üzgün serçeler
Giz içinde, upuzun
Göç ederken kendi dilinden
Acıyı çiğnedi sabrım
Dağların hin sesinde
Bir hatıra kendini vurdu
Ilgınlar uyurken henüz
Bir ana çocuğuna dokundu
Kimliği yazıldı tarihin
Tozkoparan mevsimlerde
Sakındım aklımı
Vicdanımı sakındım
Tahta sandalyede
Tanıklığımı emzirdi geçmişim
Parlayan yıldıza karşı
Issız bir ırmağa ısmarladım kendimi
Ölüm dinlendi
Aşk dinlendi
Salkım verdi ağaçlar
Toprak dinlendi
İlk kıyısı bendim gülümseyişlerin
Senin, gül açan mayısında
Ayakkabılarımı ilk bağladığım
Sevincim...
Bin ağrıyı asıp boynuma
Geldim işte!
Yargıla beni hadi
Yaşamak için titreyen
Korkaklığınla
Namussuzluğunla
Yargıla!
Tüm çocuklar şahidimdir
İşçiler, şairler...
Bütün sazlar söyler beni
Şiirler, türküler...
Yaşamak, onurdur
İnsan mukadder!

13.01.2017