Mistik Bir Uykuydu

Mistik bir uykuydu senden kalan,
Hayat garip bir kurguydu,
Yaşananları asla geriye alınmayan,
Ben kimsesizdim,
Ay göğsüme düşmüşken,
Yakamozlu bir denizdim.
Sen ölümsüzce sevişirken,
Aşk saklanırdı dalgalarımda,
Köpük köpük sahile kavuşurken,
Üşüyordum, yalnızdım, sensizdim.
Ağlardı hüzünbaz Marmara,
Ben adam gibi adam, Karadenizdim.

Yolunu kaybetmiş denizcilere,
Seni anlatırdım dalga dalga,
Martılara ezberlettim şarkını,
Ay utanırdı aşkımı duyunca,
Sen dönüşü olmayan sözlerdeydin.
Atardın kendini hırçın sulara,
Kızınca başka denizlerde yüzerdin.
Duymadın hiçbir zaman sesimi,
Kendini benim gözlerimle görmedin.
Bilmedin sen derdimi,
Bedenine sahip olmak değildi.
Beni böylesine delirten,
Ruhunsa zaten benimdi,
Sarılıp sana uyumak istedim ben,
Rüzgârınla vurdun beni,
Duygularımı alıp giderken,
Düşünmedin bile, ağlarken ardından,
Sensizliğimde hiç gülmedim.
Mistik bir uykuydu senden kalan,
Marmara ıssızlığında ağlarken,
Karadenizdim, adam gibi adam.
Sarıldığın denizlerse kuru bir zaman,
Kalır avuçlarında tuzlu bir yalan.






Not: Şiirler hiç bir bedene yazılmadı / Siluetsiz bir ruhtu hep aklımdaydı / Benimle dünyaya geldi / Çığlıklarıma karıştı / Şiir duygu işiydi, bedensizdi, kimsesizdi / Şiirlerim hiç bir kadına yazılmadı / Kaleme söz geçmedi / Kadınım hep aklımdaydı / Doğarken öldüğüm günden beri...