Monolog

Oldu mu be şair;

"Yaş otuz beş" yolun yarısı'ysa,

Bende yaş altmış beş!

Ne yani;

Dante gibi ortasında değil de

-Ömrümün sonunda-mıyım şimdi?

Senin o dediğin

Delikanlılık çağında ki cevher

El sallayıp duruyor bak

Kararmaması için

İnsan üstü direndiğim

Sol memenin altında ki o cevher den

Yani

Yüreğimde ki o puslu aynada!

Bilirim,

Ölüm;

En varoş, en yoksul

Hemi de en varsıl,

Veya naylondan

Tenekeden

Barakadan

Ya da en gösterişlisinden

Bir

Şatodan saraydan

Malikâneden

Konakdan

Yalıdan

Yani

Mülkiyet edinme

Ve erk hırsıyla

Yaşamı da çoğalacakmış gibi

Kendini en ölümsüz sanma

Aptallığına paralel bir anın dan, mekanından

Ya da ya da,

Zemheri bir mevsimin

La mekân çaresizliğinde

Çıplak gökyüzünü seyretme zorunluluğun da

《Yeter ulan artık; BIKTIM YAŞAMAKTAN!》

Komutunu

Beynine çivilediğin an'ın dan

Bir bilinmeze,

Bir başka boyuta geçtiğin

Kendi içinde ki

Bir arka kapıdır!

Milyonlarca embriyo arasından sıyrılıp

Yaşama merhaba diyebilmeş sen eğer,

Er veya geç

Geldiğin gibi de gidersin işte!

《Ben bu kapıdan geçmem!》

Deme lüksün yoktur ki!

Ha otuz beş

Ha yüz otuz beş

Ne fark eder ki;

İnsanca ve mutlu yaşayamamışsan eğer!

《Senin iraden'in ve planlarının,

Hayatın planları,

Olumlu ve olumsuz

Raslantısal kesişmeleri karşısında

Hükmü yoktur ki!》

Dersen bana,

Ben de sana derim ki;

Zaman soyut bir kavram sa

Ki öyledir!

Öyleyse,

Zûlüm ve ölüm

Hırs ve kibir de;

Vicdan

Sevgi

Merhamet karşısında

HÜKÜMSÜZDÜR!!

04:EKİM:2021