Monolog

Martıların denize

Kuşların gökyüzüne

İnsanında söze sohbete

Gözündeki kürreye

İhtiyacı var kalplerin birbirine

Ömür kısa olsada günler uzun

Bugün varsın yarın yoksun

Belki hiç bir şeye hazır olmaksızın

Kalbi doğasına bırakmalısın

Ki aşktan değil aşksızlıktan korksun

Güzel olması için

Mutlak doğrusu yoktur hayatın

Doğru sandığında mutsuz

Belki yanlış bildiğinde mutlusun

Yağmur yağdığında

İlla şemsiye mi açılmalı

Belki biraz ıslanmalı

Hayat hiç bir zaman iç açıcı olmadı

Acısıyla tatlısıyla yaşanmalı

Bir fotoğraf karesi olarak

Kalmak mıdır acaba mutluluk!

Acı zamanla geçebilir

Ama mutluluk iki kişiliktir

Tek başına dans edemezsin mesela

Monolog sohbet sıkıcı olur daima

İnsanın solundaki boşluk dolunca

Başka insan kalmaz dünyada

Öfkede dikkatli

Sevgide kontrolsuz olan

Uyurken iyi dileklerle üstünü örten

Uyanınca günaydın

Herşeyi severim ama

Seni herşeyden daha çok diyen biri olsa yaşlanırmı insan

Sahip olduğun tek şey

duyguların

Gerisi kara toprağın

Sıradan şeyler için elinden geleni yapan insan

kalbinden geleni yapmaz

Hep onu susturarak geçer zaman

Ve hayat geç kalmayı affetmez bazen

İçini bir kurt yer kanar durur yaran

Genelde hikayeler tek kişilik ama

Olsaydı eğer!

Binlerce dizeler yazmak için

Binlerce kitap okumak isterdim

Çünkü!

Bu ürkek kalbime rağmen

En çok aşık olmayı isterdim..