Mor Topraklar Çöktü Üzerime

Seni anarken yine
Mor topraklar çöktü üzerime
İsmin her geldiğinde dilime
Nefesim kesildi
Düştüm sensiz derinliğe...

Ah bir unutabilsem,
Hayalini zihnimden silebilsem
Bir daha anmamak üzere
Seni arzın yedi kat altına gömsem.

Ama nafile,
Kalbimin en unutulmuş köşesine
Seni bırakıp semtini terk edemedikten sonra,
Yine, her sabah ılık rüzgarlarla nefesini duyacağım
Yine, her gece karanlığı senle boğacağım
Yine, uykuya daldığımda senle uyanacağım
Yine, toprak mor,
Gök siyah,
Deniz kızıl olacak her seni andığımda...

Nasıl bir aşkmış bu anlayamadım
Tutkuyla bağlandım ayrılamadım
Ardından ağladım
Unutamadım
Gayrı başkasına sevdalanamadım...

Yalnız benliğim değil, ruhumda esir
Etmiyor ne söylesem kendime tesir
Silmeye, unutmaya uğraştım
Her çabamda dibe doğru kaydım.
İçimde oluşan senli çukurlar
Bana oldu geçilmez handikaplar
Ne yana kaçsam
Çıkmaz sokaklar
Dur bilmez senli nöbetler
Gecelerimde çekilmez çileler
Sabahı bekliyor bu kanlı gözler...

Ne zaman biter bu sancılı süreç
Bilemiyorum belki de bitirecek beni
Kara bulut gibi üzerimde dolaşan ah'ın er geç...

Ruhumu sarmalamış
Damarlarıma zehir salmış
Gözlerimde başlayan çöküntü
Yavaş ve ısrarlı şekilde
Zapt ediyor tüm bedenimi
Kemiriyor beynimdeki sensiz hücreleri
Tüm zerrelerime ismin kazınıyor
Teslim alıyor nefesin nefesimi
İşitmez oluyorum sesinden gayrı sesi
Pes ediyorum, bıraktım artık sana kendimi...

Al ne yapıyorsan yap
Çürümüş hazan yapraklarının arasına kat,
Bir deli fırtınayı
Koynunda taşıyan yağmur damlalarının
Meydana getirdiği toprağın çamur halini
Ört üzerime,
Ve göm ismimizin yazılı olduğu manolya ağacının dibine
Belki o zaman diner bu senli çile...

01-12-2011