Morg Alfabesi

Karanlık...

Aydınlığı tutuşturan ateş

közden bir ağıt şimdi;

bağrımı delen toprağın ıslaklığını,

gözbebeklerimin sancısını,

yazgımın karasını,

ölümün kollarına iten.

Mağfiret diliyorum;

eksilterek

içimdeki sürgüne serpilen hiçlikten,

mermerin soğukla buluşma armonisi

bu kadarına hazır değilken.

Morg kapattı kutsal hazinemi

bilerek kendi mabedine,

aydınlık yitirdi yolunu

yoldaşı oldu ayağı kırık atların,

ardında görgü tanığı bırakmadan

böldü

ölmek fiilini ortadan ikiye...

Ey Yusuf'un kokusunu Yakub'a taşıyan

benim de kokumu taşır mısın babama?

Ağzımın içindeki kelimeler, 

yas tekrarı...

Göklerde kırlangıç katliamı,

susuyorum...

Kapatınca gözlerimi;

ruhum bedenimde imlâ hatası,

eriyorum...

Tüm kelimeleri 

öldürdüğüm hastane ışıkları;

olmak ile ölmek arası,

bekliyorum...

Varlığa sonradan eklenen ölüm raporu

melek kanadı takmış cümlelerle

kesiyor şahdamarımı;

babam yağıyor

kanserli bulutlardan avuçlarıma,

yalnız kalmış kulların 

dinç duygularına!

Karanlık...

Bu rengin içinde en çok üşüyen sözcük

"baba"

anlamı ürkütüyor,

henüz hazır değilken

meşru yanı kalmayan hayata!

Ruhumun ayak basılmamış sokakları

hapsoldu arşa,

ölüme yazgılı kâşiflere sunularak...

T/uzak düşlerin belirsiz yanı,

üşüyen suskularıma bir armağan;

kırılan matem 

boy gösteren gözyaşı

dökülür kirpik uçlarıma, 

tuza banmış!

Ve çekilir çocukların kanadından

maviye uçurulan uçurtma;

dünyanın soğukluğunu bırakır

musalla taşına,

masal kahramanlarını alarak yanına.

Eksildi gecelerce bekleyen gölgen,

ayak seslerin vardı yüreğimde ısıttığım.

Kesildi baba yüzlü anılarım;

kokunun kendini tükettiği avuçlarımda,

boşluğunu bir türlü dolduramadığım!

Ölüm öperken çocukluğumun gözlerini

korkuyorum baba,

güz gelmeden yaprak döküyor ağaçlarım!