Muallak

ben
hiçbir dudağa değmemiş bir sorunun yanıtı,
hiçbir gözün görmeye cesaret edemediği bir flu hüzme,
ayaküstü geçiştirilmiş, söylenmeyi bekleyen bir kaç kelime...

ben
o kaideyi bir türlü bozamayan onarımsız oldukça hasarlı istisna,
her an ulaşılmaya nazır fakat hiç çevrilmeyen numara,
defalarca şerh edilmesine rağmen gözlerden kaçan durgun tamlama...

ben
hatırlanmak istenmeyen, tek hatıra!

adım
adım atılmamış bir çoğrafya,
koordinatlarım oldukça yakın kaybolmaya,
içimdeki kentsiz kalabalığın sessizliğini duya duya
korkularımla arkadaşlık ediyorum doya doya...

yüzüm
hiçbir resme sığmayan en fütursuz manzara,
ruhum çölde terk edilmiş bir susuz matara,
aram yok hiçbir aynayla,
mahrem yaşantımı
yansıtma nezaketini göstermiyor hiç kimse mutluluğa...


parmaklarım
vasfını yitirmiş bir makinenin yuvasından çıkmış dişlisi,
beynim
suçlanmış vak'aların görgüsüz tanığı, en bilmez kişisi
herkes beni kendimden koparmak için birleşti
tıpkı bıçağın dalından kestiği salkımlar gibi, cismim leşti
anladım ki, bu canlı tabiat sofrasında her ölümlü sahne
ömrümü yemek içindi...

kulaklarım bu sedasız cürmü fevkalade işitti!


ben
henüz tanışılmamış,
tanımlanmamış,
tensiz travma.
raydan çıkıp alıp başını gitmek isteyen tramvay,
başka dünyalar tarafından tutulmak isteyen ay,
bir daha aynı depremi yaşamak istemeyen fay,
büyümeyi unutmuş annesiz tay...

bana karşılıksızca veren tek or*sp*; umuttu
beni hep benden çok şey alanlar, unuttu...

sustum
bir kelime dahi olamadım, hep yalnızlar konuştu
buzdum bozuldum
beni şeklimden olmak istediklerimle doğmayan güneş soğuttu,
bozgundum
yüreğim kaybedeceğini bile bile hep harbe tutuştu...


adım
adım atılmamış bir uzak ada
konuşanı kalmamış bir lisan ya da
sürekli tekrarlanan içgüdüsel hata...

kulaklarım bu hezeyanı felaketle işitti daima!


gülüşüm
sığmıyor hiçbir tabloya,
teşekkür ederim beni çizen ressama,
kötü bir dekorla tasarlanmış hayat hastalığıyla
bir ömür boyu bağlı kalacağım, anlaşılan
nabzımda titreyen kabloya...