Mübre

"şimdi sevgiliye en yakın yerde

ancak bir kaç satırlık şiir olursun

gökyüzü benim evim, 

mavi benim, 

sen misafirsin"

Hafızamda üçbindörtyüz yıl önceden kalan bir ezgi-bul beni!-

dil farklı, nota farklı, kalem farklı, suret farklı,

Coğrafyanın kaderi ya yüzyıllar öncesinden 

iliklere kadar aynı acı.

demir kanat, gökyüzü, bulutlar, ufuk çizgisi

kimi arıyorsun?

Kıtalar, medeniyetler

tohum tohum dağlarına yayılmış o koku,

soluduğun nefes

ruhun bir arafta sıkışıp kalmış

ve bin yıllar öteden ruhuna uzanan bi el.

çok uzaklardan gelen o sesleniş

uyan!

kimi arıyorsun?

Görünür olanın körlüğü gözlerimize inen perde,

söylenen ve israf edilen herbir harfin yası susuşlar.

Terazinin dengesini kaybettiğimizden,

lütuf mu merhamet mi anlayamadığımız o kibir.

taşlı yol-biraz yokuş-

her çıkışın inişi olduğuna olan inancımız,

düşüş -ve o düşüşün gırtlağa yakın yerde yarattığı o his-

demir kanat, gökyüzü, bulutlar,

kimi arıyorsun?

İlk neye güldü ademoğlu

neye ağladı,

ilk kim kimi sevdi-ya da vazgeçti-

kimi aradı  adem düzlükler boyunca

hafızada yer alan ilk koku neydi

insan ilk melodiyi neyin içine sakladı?

ya da kimden ve nasıl öğrendi birşeyleri en derine saklamayı

denize kıyısı olmayan ülkelerde saklananı aramayı kimden öğrendi,

görünen yetmedi de gök kubbeden çıkıp gitmeyi 

yetmedi yerin yedi kat dibine inmeyi,

demir kanat, gökyüzü,

kimi arıyorsun?

...

coşup taşan azgın nehre,

hüzün ve çaresizliğe

umutlu bekleyişe

tanınmayan ruha

dağılan bulutlara

dünya'nın bilinen o ilk hissine-aşk-

geçmişe, geleceğe ve an'a

zamanla yitip giden ufuk çizgisine!