Müebbet Yalnızlık

derin susuşlu bir gecede
tam on iki yerinden kırılmıştı zaman
parçalanmış tonlarca hüzün göçüğüydü
yırtık rüzgarın tenimde seğirmesi
sahipsiz olunca solumun mezarlığı
çoğu yaşanmış
isimsiz bir sonsuzluk sıkışmıştı
göğüs kafesimde tutsak
içine kapanık bir çocuk yalnızlığında
ağır hasarlı, intihar girişimli düşlerime

belki imkânsıza açılan arka kapıydı
isimsiz yaralarıma damlayan, irinsi sevdalar
dudak artığı olmayan sessizlikti
hiç yalanı olmayan,
sadakati şüphesiz kalabalık yalnızlığım
ömür atığı saatlerin geçerken içinden
hiçlik kölesi sahipsizliğimin sahiciliğinde
belki kendi trajedilerimin kolleksiyoncusuyum ben


belki hiç uyumamıştım
göz kapaklarım hiç tetik düşürmemişti
sabahlar bölmesin diye rüyalarımı
belki de işte o nedenle
sen başka rüyalarda sürgündün
tutup getiremedim ellerinden
düşümde uçan kuşun
kanadına değmişti düşün
haylazlığımızın sapanıyla vurulduk
içimizdeki talanlarda savrula savrula

eğri düzen büktü belimizi
kısıtların yağmasında doğrulamadık
yağmalanmış alfabemizle
tutanaklara geçirdik içimizdekileri
işte ondandır okunaksızlığımız

bir hayâl tutuluyor şimdi içimde
küçük gelirken bedenime yokluğun
yıkayıp seni şiirlerle
belkiler ekliyorum kıyamet susuşlu keşkelerime
gelmeyişinin belki avuntusuyla
gelseydin de olurdu sancısı çektiğim
daha fazla incitmemek için hayâlini
vaz geçiyorum
geçmişimizin eskittiği duymadığım sesinde
bugünü aramaktan

örtüp üstüme gri bulutlu gündüzün deniz mavisini
gecenin koyu lacivert karanlığına hazırlanıyorum
onadır telaşım
ramak kaldı kaybolmaya
ne olur arama artık beni
çarptırdığın müebbet yalnızlığımda

18.11.2015 Detmold