Müebbet Yalnızlık Kararı

Parmak aralarımdaki boşluktan utanıyorum.
Tırnaklarımı asıldıkça özlemin,
ojelerinin rengini hatırlatıyor sızan kanım.
Birbirine kenetleyeceğim zaman duruyorum.
Her seferinde sessiz ve sedasız olduğu için,
ellerimi ceplerimde unutuyorum.
Kıpırdıyışlarını duyamıyorum artık kalbim kadar,
çünkü boşluktalar.

Kalbime doğru uzanıyor ellerim yerinden sökmek için.
Biliyorum, göğsüm yarsa sökecek;
ama sen yâr olduğun için sökemiyor.
Atılamıyorsun ki kalpten,
kendimden.
Bedenimde ruh eşimden çok,
ruhum gibisin sen.
Git diye içimden illa ölmem mi gerekir ?
Ama intiharlar da öldürmez ki beni.
Her teşebbüsüm bağışıklığımdır ölüme.
Gidişlerin geldikçe aklıma,
kalışlarıma kalırım yine.
Kalmak fiilini benimserim.
Mecazını öldürüp yalnızlığımla,
onu da cinayetime ortak ederim.
Ve bu yüzden karar kesin;
Müebbet yalnızım.

Tek fark kalbinde değil de
dört duvar odamda.
Olsun, en azından odam,
kalbinden de tenha..