Mum Işığı Bedenlerimize İs

Ürperir yalnızlığım ram olduğum gidişlerde
ki nedensizdi sorular
ellerimde yazdan kalma hicran sızısı
dudaklarımda hüzzam nakarat
içime revan olur karanfil kokulu anlar...

Zaman değil peşime düşen
ardım sıra bir gerçek haykırıyor
sus; bazen bende kalıyor
karanlık bir uğultu nefsini köreltmişte uzanmış yatağıma
ve gölgem
hakikat gibi üşüyor...

Işığın yüreklerimize sinmesini beklerken
sadece sevginin gölgesi yansıdı yetim avuçlarımıza
bize düşen;
gölgenin sürüklediği yalnızlığımızdı
mum ışığı bedenlerimize is...