Mum Kokulu Gölgeler

Bir şair yalnızlığıdır yüzüme düşen....


Anemonların konukları vardı geceyi aydınlatan
ve Deniz dahi yakamozdu düşlerde

Bir gözyaşı süzülüşü kadar yakın
Bir iç çekiş kadar tutsaktı yürekler

Uzansa güneşi tutabilecek kadar büyük elleri
Günü yutar karanlığa saklardı aydınlığı
Masmavi bir fırtına eserken gözlerinden
Dökülürdü çisenti öğüt söylevlerine

Nazar tutmamış Mahir zirvelerin kokusu
Gün doğdu hep uyandıkların Ulaşında
Çokça bir gülümseme yayılırdı
Gönül yolculuğuna sallanan ellerin ardından
Çıkılan düşün paylaşımlarında

Sarılırdı yoksulluk zemheride sımsıcak
Söylenirdi bakışlar umut türkülerinde

Bir sabah ayazı sararken avluyu
Gün ışığına hasret üç ıhlamur açar gönüllerde

Sonra
Siner gece tanyerine usulca

Sakınır

Mum kokulu gölgeler ...



Not:

"Bu şiir onlara adanmıştır..."