Mümkün Mü / Ze Efşarî

Aşk imkânla imtihan arasında gidip gelirken
Örümcek ağları sarıyor senli zihnimin köşelerini
Her köşede bir intihar bekliyor artık
Özlemler kusuyor avuçlarıma isyanlarını
Artık daha az seviyorum derken daha fazla acıdığını hissediyorum
Hissettiklerim bedenden ayrılıp ruhunda can buluyor süslü cadde sokaklarının
Kimsesiz bir bahar düşüyor ellerime
Üç ay, beş ay, yalnızca birkaç ay tedavülde kalan liralar biri bölük pörçük harcıyorum zamanı
Aşk imkânla intihar arasında gidip gelirken
Örümcek ağları sarıyor sessizlikleri
Şimdilerde sadece resimlerine düşüyor gölgen

Yaslandığım otobüs durakları
Bir sigara molası verdiğim istasyonlar
Kıvrılıp uyuduğum kaldırım yastıklar
...
Özledim basit kalıyor yoklukların arasında
Üryan kalıyor iki kelimeden oluşan ve birçok sevenin anlam yüklediği boşluklar
Daha azı hep daha çoğunu getiriyor beraberinde
Daha az görmek daha fazla acı mesela
Daha çok vazgeçmeler daha az ölüm
Şimdilerde daha az özlemek taraftarıyım
Üzerimde rengi kaçmış kolları arkadan bağlı formam
tüm enjeksiyonlara eşlik ediyor çığlıklarım
Ve diğer taraftarlara karışıyor sesim
Ve en büyük galibiyeti rüyamda bile görsem inanmıyorum!