Münasebetsiz Haykırışlar

Zor benle münasebet,
Bünye kaldırmaz hoş muhabbeti.
Yıllardır pençesinde boş muhabbetin,
Âlemden farklı bir hayat sanmışım.
En görkemli zindanına ayak basıp hayatın,
Bir tat aldım diye of! Kanmışım.

Pençesindeyken kara hatıraların,
Ellerindeyken yavan hayatım,
Ben ömrü güzel,
Ben ömrü armağan,
Ben ölümü uzak,
Efkârı tuzak bilip,
Oyalanmışım...
Gerçekler dertlerle yoğrulurmuş,
Anlamakta geç kalmışım.

Üzüldüm desen etki yok bende pek.
Ne gelse duman olur.
Üzülmeyi bıraktım budur sebep,
Halim dinler gibi durur.
Derdim var desen geçiştiririm hep,
Derdim çok desen sağır...
Farklı sanma, garibim.
Bu böyle gidecek ağır ağır...
Üzerime sindi bir ruh çok ağır.

Bana takılma sonu yok,
Kafama takılan soru çok,
Özüme dönme yolu yok,
Ölüme bile zaman çok...

Bu ruh ki karalarla,
Bu ruh ki zamansız bir anda,
Tattıracak âleme,
Zehir gibi vedasını...