Munise

Çok uzun zaman önce

Bir dağ köyünde

Yaşayan bir kız vardı

Adı munise

Hatırlıyorum şimdiki gibi

Düzde ve yamaçlarda koşuşunu

Daima sevgiden yanaydı kalbi.

Bilmezdi kimseler

Tutkuyla and içtiğimizi

Görmedi kimseler

Süregelen günlerde.

O dağ köyü

Bir anda sessizliğe büründü

Götürmüşler ben yokken

Ah munise

Bırakıp gittin beni

Kimbilir nerdedir şimdi.

Boşunadır kuşların kuruntusu

Dallarda suskunluk rengi varken

Ağacın meyvesi keder, keder

Ve şimdi reyhanlar dalında kuruyor

Gurüp vaktinde

İksirin halis rengi buharlaşırken.

Yapayalnızız kaldım

Ve ben daima arıyorum

Güzelim munusem

Burada gecelere uzanırım

Ay düşer yanıma uyanırım

O zaman kıskananlar şimdi açıyor bana.

Bu yaban diyarda

Gözlerimdeki ışık seninle gitti

Rüzgarın raksları bitti

Ebedi ve ezeli uykular içinde

Uyanmaz düşlerde

İşte bu yüzden daima sisli...

M. Y.