Münzevi Bir Adam

I

ey gecenin matemiyle mühürlü dudaklar

beni bir rüyanın içinde unuttular

ne gök tanıdı beni ne de toprak

imkânsızlıklarla mühürlenmiş bir adım

tutunamadım

anlamadılar

anlayamazlar

hiçbir harf düşmedi üzerime

tanrı eşiğinde sustuğumdan beri

II

ne olurdu, ölüm sıradan bir sabah olsa

kalksam, pencereyi açsam,

uzansam o düşlerin ince kenarına

ve tekrar uyusam

adı sanı olmayan bir düş gibi

yüzümü tanımayan aynalarda

ve üç damla su

ve beş mırıltı

biraz da beyaz merhamet

hatıramın alnına sinmiş bir rüzgâr gibi

eksilerek eksildim

III

ceketimi bir başkası giydi

şapkamı eğip geçen bir adam aldı

beni hiç tanımayan sokaklarda

ayak izim bile kalmadı

silindi ismim

silindi yüzüm

zaman, kör bir ustura gibi geçti üzerimden

ve şimdi bir duvarın köşesinde solgun bir yazı:

“Ölüm Allah’ın emri ama keşke şu dünya biraz insaflı olsaydı.”