Murat Der ki / Yirmi İki Nisan İki Bin On İki

Güvenme sen ey insanoğlu!
Sakın en güvendiklerine bile güvenme...
Yolcu yolunu alır, hancı yerinde kalır
Konan uçar giden göçer...

Yaslama sen sırtını dağ bildiklerine
Ansızın çekilip düşürürler anlamayazsın bile
Herkesi göründüğü gibi namusludur bilme!
Namerdin hançerini kalbine yiyince
Saplanınca sırtına kanlı bıçağı gelirsin kendine...

Yanımdadır hep sevdiklerim kalır diye
Kandırma sen kendini avutma gitmezler diye!
Bilir herkes bu gerçeği bilir bilmesine de
Teselli verme boş yere verme gereksiz yere
Ve izin verme hayatına önce girip sonra gideceklere...

Hele bir elden ayaktan düşmeye gör
Hele bir başkalarına muhtaç olduğun günü gör!
Kaç kişi bırakmaz bakar sana
Ve kaç kişi sahiplenir kalır yanında...

Sen ister Anam de istersen Babam
Ecel gelince azrail onları da alır götürür
Dünya bu her günüm aynı kalır sanma!
Dünü aratan bugünlerin de olur unutma...

Dost bilme her yüzüne güleni
Bak menfaatten geçer olmuş zaman tüneli!
Bırak sen bacım kardaşım diyeni
Çıkarı olmasa derler mi? Sana bu sözleri...

Yar bilme her seni seviyorum diyeni
Seni kazanmak adına kim var? Kim hani?
Söyle hangi yar bildiğin yanında kaldı seni haketti
Hangisi senin için paraladı kendini, mücadele etti...

Aldanma güzel sözlere aldatmayasın kendini
Boş yere bel bağlama çiğ süt emmişlere!
Göz yansımalarıyla yanıltma kendini
Yalancı insanların hayallerinle oynamalarına izin verme...

Boşa geçirip heba etme güzel zamanlarını
Kanı beş para etmezlere değer verme
Bozuk para gibi harcama kansızlara gülerini
Ve seveceksen sev yalnızca kendini...

Dünya ki yalan yalanlardan ibaret herşey
Bir doğrudur Yaradan için yap ibadetini
Bu Alemden fazla bir şey umma bekleme de
Murat der ki: Bekle sen mahşerde tekrar dirilmeyi bekle...


(...Yirmi iki Nisan İki bin on iki...)