Müruruzaman

/Bir ayrılık kadar sessiz kalabildim
Şimdi avuçlarına bakıp
Bu benim ömrümdü demek isterdim/

karanlıklar her zaman çekmiştir beni
acımasın kimse
ben herkesin acısını taşırım üzerimde
bütün ölen aşklar
sanki ruhuma dokunmaya çalışır
geceyle birlikte

epey hayal birikti zihnimde
şimdi sırası değil yetişememelerin
koş artık gücün varsa
yürüyerek aşamazsın bu uçurumları
karanlıklar demiştim
suyun içine ağlamak gibi
gizler gölgeli düşlerimi

bak
nasıl da bükük bedenim

ben mutsuzluğum
daralan vakitler
bitmek üzere olan sevgiler var benim saatimde
boğulan nehirler
kuruyan çöller var gizimde

adını değiştirsem
değişir misin sen de?

ben yoksunluğum
beceremiyorum yaşatmayı
yaşamak istiyorsan gelme benimle
sahra desem
bak
yine kurudu gizimde

gece kadar nefessiz kaldım
kimse mi yoktu senimi açacak
nefes almamı, aydınlanmamı sağlayacak

ben onsuzluğum
en kabulü olası dualarım
kaybolur avuçlarım değidiğinde yüzüme
senin gibi
kayboldun avuçların değdiğinde yüzüme

gücüm var mı sanıyorsun adım atmaya
var mı melekler benim de yakınımda

ben sonsuzluğum
sana dokunur bütün korkularım
son bir heves
son bir nefes gibi
takılır aklıma ömrümün cevapsızlığı
neden yoksun sen?
ve neden yoksunum ellerinden?