Musalla

Tutundu saçaklarından hayatın
sallandı dörtnala atlıkarıncada

çırpındı avazı çıktığınca
kimse duymadı figanı kanımca
sağırdı kulakları vadenin

akıp giden...

filizleri kurumuş çınarın
muson yağmuru da ıslatmaz köklerini
ecelin zehri damlamış kulaklarına
çınlayan;
//ölümün sesi//



kara bir ben böğrümde zonklayan!
kapı eşiğinden geçerken ayaklarım,
geride bıraktığım;
gizli bir sanduka içinde vasiyetim!


yaşadıklarım/yaşayamadıklarım?
kır saçlarımdan döküldü avuçlarıma
kâkülüme yapışan çapkınlıklarım



affettiğim olduğu gibi,
hiç affetmeyeceklerimde var.
götürdüğüm kefen bezinde

ak/tı düşlerim
aktı mobilyalarım
duy(g)um gibi
hançerine yenik düş(tü)ğüm
yezit zamanların...


ha bir eksik /ha bir fazla fark etmiyor günahların
her gün titrer şakaklarım kapının gıcırtısında
şizofren kırığı atılan dizlerime ağların

gözlerimi bağlamayın
zaten onlar ezelden kapandı
gönül gözü ile çağlarım
feryat- figan ah'larım
pussun!... 'korkak tavşan' gibi vicdanın


_iade-i ziyareti yok bu gidişin_


iki damla göz yaşı bıraktım arkamda
bırak onlar temiz kalsın kirletme yokluğumda
ister el salla/ istersen yuh'la
sonumuz işte bu musalla...